Na de nederlaag van Napoleon in 1815 besloten de Europese grootmachten op het Congres van Wenen een sterke bufferstaat te vormen ten noorden van Frankrijk. Zo ontstond het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, waarin de noordelijke en zuidelijke Nederlanden — het huidige Nederland en België — werden samengevoegd onder koning Willem I van Oranje-Nassau.

De bedoeling was politieke stabiliteit en economische groei te brengen. Aanvankelijk leek het een succes: de zuidelijke provincies brachten welvaart dankzij hun industrie en cultuur, terwijl het noorden zijn sterke handelsvloot en koloniale connecties inbracht. Willem I stimuleerde onderwijs, handel en infrastructuur en kreeg de bijnaam “koning-koopman.”

Toch groeide het ongenoegen snel. De religieuze verschillen tussen het protestantse noorden en het katholieke zuiden, de taalpolitiek die het Nederlands in het zuiden verplicht stelde, en de politieke dominantie van het noorden veroorzaakten spanningen. Ook de liberalen in het zuiden eisten meer vrijheid van meningsuiting en invloed in het bestuur.

De kloof tussen koning en volk werd onoverbrugbaar. In 1830 brak in Brussel een opstand uit, aanvankelijk aangewakkerd door sociale en culturele onvrede. De onlusten breidden zich snel uit, en op 4 oktober 1830 riep het Voorlopig Bewind de onafhankelijkheid van België uit. Daarmee kwam er na slechts vijftien jaar een einde aan het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden — en begon de geschiedenis van twee afzonderlijke naties.

Personen die in deze periode geboren of overleden zijn te Herselt